Samenvatting SMS MeninGene substudie

Achtergrond

Bacteriële meningitis is een ontsteking van de hersenvliezen, die ondanks snelle behandeling in een deel van de patiënten leidt tot sterfte of ernstige restverschijnselen. De bacteriën die meningitis veroorzaken komen bij veel gezonde mensen voor in neus- en keelholte. Waarom bij sommige mensen deze bacteriën een meningitis veroorzaken en bij anderen niet is nog niet duidelijk. Het DNA -de erfelijke bouwstenen van de menselijke cellen- is voor ieder persoon uniek. Uit onderzoek is gebleken dat sommige variaties in het DNA er misschien toe kunnen bijdragen dat iemand gevoeliger is voor bacteriële meningitis en het ziektebeloop zich anders ontwikkeld.

Doel van de studie

Net als bij de MeninGene studie, heeft deze studie het doel om meer inzicht te krijgen in de erfelijke factoren die bijdragen aan de gevoeligheid voor bacteriële meningitis en een ongunstig beloop van de ziekte. Uiteindelijk kan dit leiden tot nieuwe behandelingen die de prognose van bacteriële meningitis verbeteren. Deze substudie richt zich op de gevolgen van de DNA-variaties op het verloop van het ziekteproces bij patiënten met een bacteriële meningitis.

Hoe is de studie opgezet?

In 2006 is een landelijke studie naar variaties in het DNA bij meningitis patiënten gestart, die sinds 2013 de MeninGene studie heet. De SMS studie is een substudie van de MeninGene studie. Dat houdt in dat er gebruik wordt gemaakt van gegevens die bij de MeninGene studie verzameld is. Bij deelnemers aan de substudie zal op 4 momenten tijdens de opname en eenmaal 3 maanden na opname bloed afgenomen worden. Ook wordt bij opname een keelkweek afgenomen. Vervolgens worden de lichaamsmaterialen getransporteerd naar het AMC en daar verder onderzocht. Door bepaalde waarden in het bloed en de bacterie uit de keelkweek te koppelen aan de DNA onderzoeken, hopen we meer inzicht te krijgen in hoe de DNA variatie leidt tot de ziekte.

Brengt het onderzoek risico’s met zich mee?

De bloedafname zal zo mogelijk plaatsvinden via het infuus en als dit niet kan wordt geprobeerd dit te combineren met een bloedafname in het kader van de normale patiëntenzorg, zodat er niet extra geprikt hoeft te worden. De afname bedraagt maximaal 25 ml bloed per afname. Hieraan zijn geen extra risico’s gebonden.